مقدمه: برای افزایش پای‌بندی نوجوانان دارای دیابت نوع ۱ با درمان، نیاز به مداخلات جدیدی احساس می‌شود. در این مقاله به طراحی، اجرایی بودن و ظرفیت پذیرش یک مداخله روانشناسی مثبت برای این جمعیت خواهیم پرداخت.
روش: نوجوانان و والدینشان (۳۹=n) به‌طور تصادفی به گروه مداخله روانشناسی مثبت یا گروه گواه توجه گماشته شدند. داده‌های کمی و کیفی مربوط به اجرایی بودن و ظرفیت پذیرش گردآوری شد. از روش‌های تحلیل توصیفی و تحلیل محتوا استفاده شد.
یافته‌ها: گردآوری افراد موفقیت‌آمیز بود، مشارکت و رضایت در هر دو گروه بالا بود، و بعد از ۶ ماه نرخ بازگشت عالی بود. در گروه روانشناسی مثبت، بزرگ‌سالان و والدین آن‌ها به مزایای مربوط به افزایش تعامل مثبت و اندیشیدن بیشتر به مراقبت از دیابت خبر دادند. ما همچنین چالش‌هایی را در کاربست این مداخله شناسایی کردیم.
بحث: هرچند نیاز به تحقیقات بیشتری هست، چارچوب روانشناسی مثبت، با تأکید بر هیجان‌های مثبت و توانمندی‌ها به‌جای مشکلات، می‌تواند برای نوجوانانی که با بیماری مزمن و پیچیده زندگی می‌کنند مفید باشد.
واژگان کلیدی: دیابت نوع ۱؛ پای‌بندی به درمان پزشکی؛ نوجوان؛ طراحی مداخله
ترانه خداویردی، کاندیدای دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی
طراحی یک مداخله روانشناسی مثبت
Refrences
