علم قادر به پیش بینی رفتارهای خودکشی نیست
بر اساس نتایج یک بازبینی جامع از تحقیقات منتشرشده توسط انجمن روانشناسی آمریکا، توانایی متخصصان برای پیشبینی تلاش یک نفر برای خودکشی بهتر از یک حدس تصادفی نیست و در طول ۵۰ سال گذشته بهبود قابل توجهی نداشته است.
دکتر جوزف فرانکلین استاد دانشگاه هاروارد و نویسنده مسئول این مطالعه است که در ژورنال Psychological Bulletin منتشر شده است، او می‌گوید «افکار و رفتارهای خودکشی جزو رایج‌ترین، کشنده‌ترین و به‌طور بالقوه قابل‌پیشگیری‌ترین مشکلات سلامت عمومی هستند. علیرغم پیشرفت‌های بزرگ در علم پزشکی و روانشناسی، تاثیر ویرانگر این مشکل حداقل برای چندین دهه ثابت باقی‌مانده است».
به گفته فرانکلین درک درست از عوامل خطرآفرین در افکار و رفتارهای خودکشی برای ساختن نظریه‌های علمی، ارزیابی‌های خطر دقیق و درمانهای مؤثر ضروری است.
فرانکلین و همکاران او روی ۳۶۵ مطالعه اجراشده در طول ۵۰ سال گذشته در مورد عوامل خطرآفرین (برای مثال افسردگی، تلاش‌های خودکشی قبلی، حوادث استرس‌زای زندگی، سوءمصرف مواد) و توانایی آن‌ها در پیشبینی افکار و رفتارهای خودکشی در مدت‌زمان طولانی یک فراتحلیل انجام دادند.
فرانکلین گفت : «تحلیل ما نشان داد که علم فقط می‌تواند افکار و رفتارهای خودکشی را تقریباً در حد حدس تصادفی پیشبینی کند. به عبارت دیگر دقت پیشبینی افکار و رفتارهای خودکشی یک بیمار توسط یک متخصص که یک ارزیابی عمیق از عوامل خطرآفرین انجام داده است برابر با دقت پیشبینی کسی است که اصلاً بیمار را نمی‌شناسد و با شیر یا خط اقدام به پیشبینی افکار و رفتارهای خودکشی می‌کند. این خیلی مایۀ سرافکندگی است- علم بعد از دهه‌ها تحقیق هیچ پیشرفت قابل‌توجهی در پیشبینی خودکشی نکرده است.»
فرانکلین هشدار می‌دهد که این یافته‌ها لزوماً به این معنا نیست که این رهنمودهای خطر که به طور وسیع استفاده می‌شوند فاقد روایی یا بی‌فایده هستند، یا اینکه درمانگران باید آن‌ها را رها کنند. «از آنجایی که بیشتر این رهنمودها با توافق متخصصان ساخته شده‌اند، دلیلی برای باور به امکان مفید و مؤثر بودن آن‌ها داریم. ما توصیه می‌کنیم که از این رهنمودها استفاده شود امّا تاکید می‌کنیم که یک نیاز فوری برای ارزیابی این رهنمودها در مطالعات طولی وجود دارد.»
به نظر فرانکلین مشکل تحقیقات قبلی که در این مطالعه تحلیل شدند این است که روش‌شناسی‌های مورد استفاده شدیداً محدود بودند (اکثراً فقط یک عامل خطر منفرد را بررسی کرده بودند) و ممکن نیست که پیچیدگی نقش‌های این عوامل در دنیای واقعی را به حساب آورده باشند.
او گفت : «دانشمندان کمی اعتقاد دارند که یک عامل منفرد مانند ناامیدی که یکبار در طول زمان اندازه‌گیری شده است به طور دقیقی خودکشی را در طول ۱۰ سال آینده پیشبینی خواهد کرد. در عوض اکثراً چیزی مانند این را پیشنهاد خواهند کرد: افزایش سریع در ناامیدی در یک مرد مسن که به‌تازگی همسر خود را از دست داده است، اسلحه دارد، سابقه رفتار خودکشی دارد و مشکلات جسمی متعددی دارد، ممکن است خطر رفتارهای خودکشی را برای ساعتها، روزها یا هفته‌های کمی افزایش دهد. امّا مطالعات تاکنون این نوع ایده‌ها را آزمون نکرده‌اند.»
خبرهای خوبی در این افق فکری وجود دارد. در دو سال گذشته چند گروه شروع به کار روی ایجاد «الگوریتم‌های یادگیری ماشینی» کرده‌اند تا ده‌ها یا حتی صدها عامل خطرآفرین را برای پیشبینی رفتارهای خودکشی ترکیب کنند.
به گفتۀ فرانکلین «نتایج اولیه امیدبخش هستند، الگوریتم‌ها رفتارهای خودکشی را با دقت بالاتر از ۸۰ درصد پیشبینی می‌کنند، امّا این کار تازه در مراحل آغازین خود قرار دارد. این کار ممکن است در آینده خیلی نزدیک در یک مقیاس وسیع پیشبینی دقیقی از رفتارهای خودکشی فراهم کند.»
منبع : APA
Franklin, J. C., Ribeiro, J. D., Fox, K. R., Bentley, K. H., Kleiman, E. M., Huang, X., … & Nock, M. K. (2016). Risk Factors for Suicidal Thoughts and Behaviors: A Meta-Analysis of 50 Years of Research.
یک راه ساده و آسان برای اطلاع از مطالب جدید سایت و ارتباط با ما کانال تلگرام ماست. در تلگرام ravanhami@ با ما همراه باشید.
