تلفنهای هوشمند در مقابل «فرزندپروری هوشمندانه» (بخش اول)
اخیراً یک آگهی تلویزیونی دیدم که باعث حیرت و وحشت من شد. آگهی نماهای بسته از صورتهای نگران والدینی را نشان داد که از این واقعیت تاسف میخوردند که کودکان نوپای آنها ساعتهای بیشماری را مجذوب و در معرض تصویرسازیهای نامناسب آیپادها و تلفنهای هوشمند هستند. مهمتر اینکه آنها احساس میکردند توان انجام هیچ کاری در این زمینه ندارند. آنها شرح دادند وقتی تلاش کرده بوند که دسترسی بچهها به این بچهنگهدارهای الکترونیکی را محدود یا قطع کنند، با چه مقداری از «علایم پسگرفتن» شامل کج خلقیها، عصبانیتها و اشکها روبهرو شدند. چیزی که موجب بهت و حیرت من شد درماندگی آشکار این والدین بود که به نظر میرسید واقعاً توسط این مشکل درهم شکستهاند و اصلاً نمیدانند که چه کاری باید انجام دهند.
اول از همه چرا در دستان این نوزادان و کودکان نوپا گجتهای دیجیتال وجود دارد؟ من درک میکنم که برای پرت کردن حواس یک کودک نوپای بیقرار وسوسه شویم از یک بازی روی یک تلفن یا آیپاد استفاده کنیم. امّا والدین باید بدانند که کودکان کم سن ذاتاً بیقرار هستند. آنها دامنه توجه محدودی دارند. این غیرمنطقی و غیرواقعبینانه است که انتظار داشته باشیم یک بچه کوچک برای مدت زمان طولانی ساکت بنشیند. در حقیقت آنها نیاز دارند بتوانند از طریق تحریک فیزیکی و حرکت کردن جهان اطراف را کشف کنند. آنها به ارتباط، دلبستگی و روابط عاطفی در درسترس و پاسخگو نیاز دارند تا تغییرات ناگهانی در خلق و تجربیات تحریک بیش از حد را مدیریت کنند. استفاده از گجتهای دیجیتال به صورت نشسته و تنها است. دقیقاً نقطه مقابل نیاز بچههای کوچک برای اینکه از نظر رشدی سالم و قوی باشند.
به گفته رسانه حس مشترک (Common Sense Media) 38 درصد از کودکان زیر دو سال از تبلتها و تلفنهای هوشمند استفاده میکنند. این عدد از ۱۰ درصد سال ۲۰۱۱ در حال افزایش است. آکادمی پزشکی اطفال آمریکا به طور مکرر اعلام کرده است که کودکان زیر دو سال نباید هیچ زمانی درگیر صفحه نمایش شوند. با این وجود چندین مطالعه نشان میدهند که ۷۰ درصد والدین به کودکان نوپای خود اجازه میدهند از آیپد آنها استفاده کنند. محققان کالج برنارد دریافتند که کودکان پیش دبستانی به حدی درگیر آیپدها بودند که وقتی چندین بار با اسم آنها را صدا کردند اصلاً پاسخ ندادند. با این حال وقتی که آیپدها از کودکان نوپا گرفته شد، آنها کلامیتر و اجتماعیتر شدند و قادر بودند با محیط خود تعامل خلاقانه داشته باشند. مطالعات دیگر نشان داد زمانیکه والدین از وسایل دیجیتال به عنوان عامل حواسپرتی برای آرام کردن کودکان ناراحت استفاده کردند، کودکان کمتر احتمال داشت که یادبگیرند چگونه خودشان را آرام کنند و رفتار خود را کنترل کنند.
یک کودک ۱۸ ماهه که بزرگترین منبع راحتی او تلفن هوشمند والدینش است یک مشکل اساسی دارد.
مطالعات بیشتر به ما میگویند بچههایی که در اوایل کودکی بیشتر زمان خود را در تعامل با وسایل الکترونیکی گذراندهاند در مقایسه با سایر کودکان احتمالاً توانایی تفکر کمتر، خزانه لغات کوچکتر و مهارتهای اجتماعی و هیجانی ضعیفتری دارند. آیا شما میدانید که کودک در یک روز معمولی زمانی که صرف تماشای تلویزیون و دیویدی می کند دو برابر زمانی است که به خواندن میپردازد یا مطلبی برای او خوانده میشود.
اعتقاد دارم که این پرت کردن حواس کودکان نیست، این درگیر کردن آنان است! همچنین معتقدم که والدین خوش نیت و با محبت پتانسیل این را دارند که چنان اعتیادی در کودکان کوچک خود ایجاد کنند، که کودکان نمیتوانند دورکردن گجتهای الکترونیک را تحمل کنند و تنها زمانی احساس راحتی و آرامش میکنند که با غرق شدن در واقعیت مجازی از جهان واقعی جدا شدهاند. در بخش دوم این سری به راههایی میپردازم که والدین میتوانند برای به دست گرفتن مجدد کنترل شرایط به کار ببرند. امّا دوست دارم بازهم بگوییم در یک کودک ۱۸ ماهه که بزرگترین منبع راحتی او تلفن هوشمند والدینش است یک مشکل اساسی وجود دارد.
منبع : Psychology today
ترجمه: شعیب قاسمی