درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی:
این آزمایش کنترل‌شده‌ی تصادفی، اثربخشی درمان فراشناختی (MCT) و درمان تحمل‌ناپذیری بلاتکلیفی (IUT) برای بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر سرپایی را مقایسه می‌کند.
بیماران داری اختلال اضطراب فراگیر (تعداد=۱۲۶) که به مرکز درمان سرپایی برای اختلال اضطرابی ارجاع شده بودند به صورت تصادفی در گروه درمان فراشناختی، درمان تحمل‌ناپذیری بلاتکلیفی و درمان با تأخیر قرار داده شدند. بیماران به صورت انفرادی تا ۱۴ جلسه مورد درمان قرار گرفتند. ارزیابی‌ها قبل از درمان، بعد از آخرین جلسه و شش ماه بعد از خاتمه‌ی درمان انجام شد. در ارزیابی پیگیری و بعد از درمان هر دو گروه بهبود اساسی نشان داده بودند. هر دو درمان کاهش معناداری در نشانه‌های خاص اضطراب فراگیر ایجاد کردند که اندازه‌ی اثر نیز بالا بود (بین دامنه ۹۴/۰ تا ۳۹/۲) تغییرات بالینی نیز معنادار بودند (بین ۷۷ تا ۹۵ درصد) و اکثریت بیماران (۹۱ درصد از گروه درمان فراشناختی و ۸۰ درصد از بیماران گروه درمان تحمل‌ناپدیری) دیگر معیارهای تشخیصی اضطراب فراگیر را نداشتند. درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی
نتایج پیگیری نشان داد که درمان فراشناختی نتایج بهتری از درمان بلاتکیفی تولید کرد. این شواهد در مورد اکثر اندازه‌گیری‌ها صادق بود و همچنین در اندازه‌ی اثر و میزان پاسخ‌های بالینی و بهبودی منعکس می‌شد.
واژه‌های کلیدی: اختلال اضطراب فراگیر، درمان فراشناختی، درمان تحمل‌ناپذیری بلاتکلیفی، آزمایش کنترل شده تصادفی، درمان شناختی رفتاری، درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی
طرحواره درمانی گروهی و انفرادی برای اختلال شخصیت مرزی
زمینه و اهداف: طرحواره درمانی درمان بسیار مؤثری برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. در طرحواره درمانی گروهی، هزینه‌ها کاهش می‌یابد و فرآیندهای بهبودی در سایه‌ی استفاده از فرآیندهای گروهی تسهیل می‌شود. با توجه به اینکه برخی از بیماران نیازمند توجه انفرادی هستند ما ترکیب طرحواره درمانی گروهی و انفرادی را بررسی کردیم.
روش‌ها: دو گروه از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی (۸ و ۱۰ نفری) ترکیب گروه‌درمانی و انفرادی و یک گروه طرحواره‌درمانی انفرادی را به صورت هفته‌ای به مدت دو سال دریافت کردند. یک گروه از درمانگران در طرحواره‌درمانی انفرادی و گروه دیگر در طرحواره‌درمانی گروهی حرفه‌ای بودند. این موضوع باعث بررسی اثرات آموزش می‌شود. ارزیابی‌های نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی و اندازه‌گیری‌های ثانویه هر ۶ ماه یکبار تا دو و نیم سال صورت می‌گرفت. تغییرات در طول زمان و تغییرات بین دو گروه بوسیله رگرسیون آمیخته تحلیل شدند.
نتایج: افت درمانی در سال اول ۳/۳۳ درصد و ۶/۵ درصد در سال دوم بود و از این لحاظ بین گروه‌ها تفاوتی وجود نداشت. نشانه‌های اختلال شخصیت مرزی به طور معناداری با اندازه اثر بالا و ۷۷ دصد بهبودی در ۳۰ ماه کاهش یافت. بهبودی بیشتر در نشانه‌های آسیب‌شناسی کلی، طرحواره‌ها، کیفیت زندگی، و شادکامی بود. گروه دو گرایش به بهبودی سریع‌تری داشت اما در طولانی مدت تفاوتی بین دو گروه در سرعت تغییر مشاهده نشد.
محدودیت‌ها: مطالعه کنترل نشده بود، اثرات آموزش ممکن است غیر اختصاصی باشد و نمونه تقریبا کوچک بود.
نتیجه‌گیری: طرحواره‌درمانی به صورت ترکیب نوع انفرادی و گروهی آن با یکدیگر درمان مؤثری است اما میزان افت ممکن است بیشتر از طرحواره‌درمانی انفرادی باشد.
واژه‌های کلیدی: درمان شناختی رفتاری، طرحواره درمانی گروهی، اختلال شخصیت مرزی، آزمایش بالینی.
درمان فراشناختی و درمان بلاتکلیفی
مترجم: حمید بهرامی زاده، دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی
