دلبستگی اولیه چیست؟ (۱)- ضعف و شدت آن حتی اندازه مغز را تغییر می‌دهد!

مغز سمت چپ، مغز کودکی است که در محیطی سالم و غنی پرورش یافته است. و مغز سمت راست اسکن مغزی کودکی است که تحت بی توجهی قرار گرفته و به شدت در انزوا بوده است. با روان حامی باشید تا دریابید چطور دلبستگی اولیه حتی روی اندازه مغز اثرگذار است.

دلبستگی اولیه چیست؟

ارتباط عاطفی که بین نوزاد و مراقب اولیه او شکل می‌گیرد، ابزاری است که از طریق آن، نیازهای اولیه کودک ارضا می‌شود و آن را دلبستگی اولیه می‌نامند. همین ارتباط منبع رشد اجتماعی، هیجانی و شناختی کودک در آینده می‌گردد.

اولین تجربیات کودک در ارتباط با محیط، باعث رشد مسیرهای عصبی درمغز او می‌گردد. که این مسیرها، باعث پدید آمدن الگوهای پاسخ‌دهی پایدار در کودک نسبت به بسیاری ازمسایل می‌شود.

تجربه کودک از دلبستگی اولیه ، روی رشد شخصیت او اثر می‌گذارد و از همه مهمتر باعث ایجاد احساس امنیت در او می‌گردد. پژوهش ها نشان داده‌اند که سبک دلبستگی، اثر مستقیم روی توانایی ایجاد ارتباطات پایدار در تمام طول زندگی فرد دارد. دانشمندان علم عصب شناسی معتقدند که نیاز به دلبستگی به حدی اساسی است که شبکه هایی عصبی در مغز به تنظیم آن و نیز یک هورمون (اکسی توسین) برای اجرا و پرورش هرچه بهتر این فرآیند اختصاص یافته اند.

دلیل اهمیت سیستم دلبستگی اولیه این است که اولین سیستم سازگاری کودک را شکل می‌دهد. یک تصویر ذهنی از مراقب در ذهن کودک می‌سازد، تصویری که کاملاً قابل‌حمل است و می‌تواند در لحظات سخت که مراقب حضور ندارد، یک وجود و حضورِ تسکین‌دهنده ذهنی برای کودک باشد. چون به کودک این توانایی را می‌دهد که بدون آشفتگی و نگرانی از مراقب جدا شود و به کاوش دنیای اطراف بپردازد. دلبستگی در واقع بستری ابتدایی برای کودک فراهم می‌کند که بتواند بدون هرگونه وابستگی، زنده بماند. و این زنده ماندن (survival) سنگ بنای تمام ویژگی های بعدی شخصیت او میشود.

برک (۲۰۰۱) دلبستگی را اینگونه تعریف می‌کند:

دلبستگی عبارت است از پیوند عاطفی عمیق که با افراد خاص در زندگی فرد برقرار می کند طوری که باعث می شود وقتی با آنها تعامل می کنیم احساس نشاط و شعف کرده و به هنگام استرس از اینکه آنها را درکنار خود داریم احساس آرامش می کنیم.