شروع اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی در دوران بزرگسالی:
طبق مطالعه‌ی جدید، ADHD ممکن است برای بعضی از مردم، پس از دوران کودکی پدیدار شود.
در حالیکه به خوبی ثابت شده است که اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی دوران کودکی ممکن است در بزرگسالی هم ادامه یابد، تحقیقات جدید، حاکی از این است که این اختلال در بعضی افراد، تا بعد از دوران کودکی پدیدار نمی‌شود. به عبارت دیگر برای برخی افراد شروع اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی در دوران بزرگسالی است.
به نقل از روان حامی، اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی (ADHD)، یک اختلال تحولی است که با عدم توجه، بیش‌فعالی و تکانشگری شناخته می‌شود و یکی از رایج‌ترین اختلالات رفتاری در کودکان است. عقیده‌ی گسترده‌ای وجود دارد که ADHD بزرگسال، ادامه‌ی اختلال کودکی است.
با این حال، محققان مؤسسه‌ی روانپزشکی، روانشناسی و علوم اعصاب (IoPPN) در مطالعه‌ی خود دریافتند که نزدیک به ۷۰% بزرگسالان جوان مبتلا به ADHD هیچ یک از ملاک‌های این اختلال را در دوران کودکی نشان نداده‌اند. بزرگسالان مبتلا به ADHD دیررس (با شروع دیرهنگام)، سطوح بالایی از نشانه‌ها، آسیب و دیگر اختلالات روان‌شناختی را داشتند.
این یافته‌ها که در مجله‌ی روانپزشکی JAMA منتشر شد تلویحات مهمی برای درک ما از ADHD دارد. به عنوان مثال نشان می‌دهد که ADHD دیررس که در دوران بزرگسالی شروع می‌شود، می‌تواند علل متفاوتی نسبت به ADHD دوران کودکی داشته باشد.
یافته‌های دیگر
یافته‌های مطالعه‌ی گروه کوهورت در انگلستان، به وسیله‌ی شواهدی از شروع اختلال بیش‌فعالی/کم‌توجهی (ADHD دیررس) بزرگسالان در سراسر جهان، تأیید شد. در کنار این پژوهش، یک مطالعه از برزیل به وسیله‌ی مجله‌ی روانپزشکی JAMA منتشرشده بود، نشان داد که تعداد زیادی از بزرگسالان مبتلا به ADHD در دوران کودکی این اختلال را نداشتند. هر دو مطالعه‌ی انجام شده در انگلستان و برزیل، یافته‌های قبلی که از مطالعه‌ای در نیوزلند به دست آمده بود را حمایت می‌کنند.
نمونه‌ی پژوهش در مطالعه‌ی کالج سلطنتی لندن، شامل بیش از ۲۲۰۰ دوقلوی انگلیسی بود. نشانه‌های ADHD دوران کودکی در سنین ۵، ۷، ۱۰ و ۱۲ سالگی از طریق گزارش‌های مادر و معلم، اندازه‌گیری شد. بزرگسالان جوان در سن ۱۸ سالگی جهت ارزیابی نشانه‌ها، اختلالات همراه و نیز وجود دیگر اختلالات سلامت روان مورد مصاحبه قرار گرفتند.
نظر به اینکه مطالعه روی گروهی از دوقلوها انجام شد، محققان توانستند پایه‌های ژنتیک در ADHD را بررسی کنند. آنها دریافتند که ADHD بزرگسالان نسبت به ADHD دوران کودکی کمتر ارثی است و ابتلای یک دوقلو به ADHD دوران کودکی، آنها را در بین افرادی که ریسک بالای ابتلا به ADHD دیررس را دارند، قرار نمی‌دهد.
دکتر جسیکا اگنیو (Jessica Agnew-Blais) از IoPPNدر کالج سلطنتی لندن گفت: «ما خیلی به این گروه بزرگ ADHD دیررس علاقه‌مند شدیم زیرا ADHD عموماٌ به عنوان اختلال عصبی _ رشدی با شروع کودکی دیده می‌شود. ما درباره‌ی طبیعت ADHD دیررس اندیشیدیم: این اختلال می‌تواند در دوران کودکی توسط عوامل حمایت‌کننده پوشانده شود، مانند حمایت محیط خانوادگی. یا می‌تواند به طور کامل توسط دیگر مشکلات سلامت روان تبیین شود، یعنی ممکن است به جای ADHD اختلال دیگری تشخیص داده شود. متناوباً ADHD می‌تواند یک اختلال کاملاً مجزا باشد. ما فکر می‌کنیم مهم است که بررسی درباره‌ی دلایل اساسی ADHD دیررس را ادامه دهیم».
با اینکه ADHD در حدود ۴% بزرگسالان اتفاق می‌افتد، نسبتاً تعداد کمی از بزرگسالان، تشخیص یا درمانی برای این اختلال دریافت می‌کنند. این حیاتی است که ما رویکردی رشدی برای فهم ADHD داشته باشیم و فقدان تشخیص در دوران کودکی، نباید باعث عدم توجه به بزرگسالان مبتلا به ADHD شود.
پروفسور لوئیس آرسنالت (Louise Arseneault) از IoPPN در کالج سلطنتی لندن، گفت :« پژوهش ما، منجر به فهم جدیدی رباره‌ی رشد و شروع ADHD شده است اما همچنین سؤالات زیادی را درمورد ADHD که پس از دوران کودکی ایجاد می‌شود، مطرح می‌کند. چه شباهت یا تفاوتی در ADHD دیررس در مقایسه با ADHD با شروع در دوران کودکی است؟ چگونه و چرا ADHD دیررس رخ می‌دهد؟ چه درمانه‌ایی مؤثرترین درمان برای ADHD دیررس هستند؟ اینها سؤالاتی است که ما باید به دنبال پاسخ به آنها باشیم.
مترجم: زهرا رضازاده
یک راه ساده و آسان برای اطلاع از مطالب جدید سایت و ارتباط با ما کانال تلگرام ماست. در تلگرام ravanhami@ با ما همراه باشید.
 در دوران بزرگسالی){kind=link}