آمادگی جسمانی و سلامت در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی در مقابل گروه شاهد
زمینه: آمادگی جسمانی پایین، به عنوان یک عامل خطر رفتاری مهم در بیماری های قلبی عروقی و یک عامل خطر مستقل در تمام علل مرگ و میرها، شناخته شده است. تا به امروز هیچ مطالعهای به طور سیستماتیک به آمادگی جسمانی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نپرداخته است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه آمادگی جسمانی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی در مقابل گروه کنترل سالم است.
روش: ۳۰ بیمار مبتلا به اختلال دو قطبی (۱۶ خانم، ۱۱٫۶±۴۰٫۸ سال) و ۳۰ فرد سالم که از نظر سن، جنسیت، و شاخص توده بدنی (BMI) با گروه اول مطابقت داشتند به عنوان گروه کنترل، در مطالعه حاضر شرکت کرده بودند. تمام شرکت کنندگان پرسشنامه فعالیت جسمانی بین المللی و مجموعه تست Eurofit را تکمیل کردند. بیماران با استفاده از پرسشنامه مختصر نشانهشناسی افسردگی و Hypomania Checklist-32، برای علائم روانی، غربالگری شدند.
نتایج: بیماران با اختلال دو قطبی سرعت حرکت اندام (۱۵٫۸±۵٫۷ درمقابل ۱۱٫۸±۲٫۲s؛ p<0.001)، قدرت انفجاری عضله پا (۱۳۴٫۹±۴۹٫۰ درمقابل ۱۶۷٫۶±۳۲٫۳cm؛ p<0.003)، و استقامت عضلانی شکمی (۱۱٫۵±۷٫۸ در مقابل ۱۸٫۳±۷٫۶؛ p<0.001) کمتری داشتند. تحلیل رگرسیون نشان داد که دوره بیماری هرچه طولانیتر باشد، شاخص توده بدنی بیشتر، سطوح افسردگی بالاتر و سطح فعالیت فیزیکی که واریانس در آمادگی جسمانی را توضیح میدهد پایینتر است.
محدودیتها: دادههای ما مقطعی بوده و بنابراین نمیتوانست علت و معلول را مشخص کند.
نتیجهگیری: یافتههای حاضر نشان میدهند که آمادگی جسمانی پایینتر به عنوان یک عامل خطر برجسته قابل اصلاح برای همبودی جسمانی در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی ظاهر میگردد. به طور خاص، افرادی که فعالیت فیزیکی ندارند، افراد با مدت بیماری طولانی و افرادی که سطوح بالایی از افسردگی دارند، میتوانند از مزیت مداخلات توانبخشی خاص با هدف افزایش آمادگی جسمانی بهرهمند شوند.
واژگان کلیدی: تناسب جسمانی، فعالیت فیزیکی، اختلال دوقطبی، آمادگی جسمانی و سلامت
Refrence sciencedirect
مترجم: حمید بهرامی زاده، دانشجوی دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی