آیا باید با کودکمان مذاکره کنیم تا در مورد انجام کاری توسط او به توافق برسیم؟

آیا باید با کودکمان مذاکره کنیم؟

بیشتر کودکان اگر به آن‌ها چند انتخاب داده شود، همکاری بیشتری نشان می‌دهند.

” من با کودکانم مذاکره نمی‌کنم، چون تصور می‌کنم این آن‌ها را سردرگم می‌کند… و در یکی از پست های قبل گفته بودید که والدین باید روی حرفشان مصمم بمانند تا کودکان متوجه شوند که والدینشان حرف خود را عوض نمی‌کنند و در برابر خواهش و التماس‌های آنان کوتاه نمی‌آیند. به نظر می‌رسد که درصورتی‌که بخواهیم با کودکان مذاکره کنیم این اقتدار زیر سؤال می‌رود و کودک این برداشت را پیدا می‌کند که والد در مرزی که می‌خواهد اعمال کند به‌اندازه کافی مطمئن و قاطع نیست. آیا معقول‌تر نیست که اگر کودک برای اجرای تقاضای خاصی حق انتخاب دارد از همان ابتدا این موضوع را به او بگوییم که می‌تواند در این مورد خاص انتخاب کند؛ تا اینکه ابتدا به او دستوری بدهیم و سپس به او اجازه مذاکره دهیم تا بتواند با مذاکره حتی از انجام آن کار شانه خالی کند؟ ” سیلو

البته سیلو درست می‌گوید. اگر ما بدانیم که یک حدومرز مستحکم است و ما مایل به مذاکره در مورد آن نباشیم، در این صورت باید آن را واضح نشان دهیم.

“قانون این است که قبل از آمدن سر میز غذا، به سگت غذا بدهی.”

“تا زمانی که همه کمربندهایشان را نبسته باشند، ماشین راه نمی‌افتد.”

بالعکس اگر ما نسبت به شیوه‌ای که کودک درخواست‌های ما را اجرا می‌کند، منعطف‌تر باشیم، کودک احساس همیاری بیشتری کرده و درصورتی‌که چند گزینه به او پیشنهاد شود همکاری بیشتری نشان می‌دهد. هیچ فردی دوست ندارد که دائم به او دستور داده شود.

“دوست داری اول کفش‌هایت را بپوشی یا جلیقه‌ات را؟”

“دوست داری خودت صورتت را بشویی یا من آن را برایت بشویم؟”

اما زمانی که ما حدومرزی را مشخص می‌کنیم ولی کودک ما سر آن با ما شروع به جر و بحث و جدل می‌کند تکلیف چیست؟

اگر مرزی غیر قابل‌ مذاکره است ، ما به‌عنوان والد درباره آن مذاکره نمی‌کنیم؛ هرچند نمی‌توان کودک را هم به خاطر سعی و تلاشش برای مذاکره سرزنش کرد.(در این مواقع داشتن حس شوخ‌طبعی بسیار کمک‌کننده است.)

“که این‌طور! پس تو داری میگی که هیچ‌وقت به تختت نخواهی رفت؟ اوهوووووم. بیا اینجا، پسرِ-هیچ وقت- به- رختخواب– نرو! من کشتی‌گیر زمانِ به تخت رفتن هستم و همیشه موفق به پیدا کردن یه رقیب برای مبارزه میشم!”