رابطه تداوم نشانههای ADHD با انتقاد بیش از حد والدین:
طبق تحقیقات منتشرشده توسط انجمن روانشناسی آمریکا، به نظر میرسد نشانههای اختلال کمتوجهی/بیشفعالی در بسیاری از کودکان با افزایش سن کاهش مییابند، اما در برخی از آنها چنین نیست و یک دلیل آن ممکن است انتقاد (عیبجویی) مداوم والدین باشد. با روان حامی همراه باشید تا تداوم نشانههای ADHD را از منظر نوع فرزندپروری بررسی کنیم.
اینکه چرا نشانههای ADHD در بعضی کودکان با رسیدن آنها به نوجوانی کاهش مییابد و در برخی دیگر نه، پدیدهی مهمی برای فهم بهتراست. استادیار روانشناسی در دانشگاه بینالمللی فلوریدا و نویسندهی اول پژوهش گفت: «این یافتهها نشان میدهند که کودکان مبتلا به ADHD که والدین آنها در طول زمان مرتباً سطوح بالایی از انتقاد را بروز میدهند، کمتر احتمال دارد کاهش نشانهها را تجربه کنند». این مطلب در مجلهی روانشناسی نابهنجاری (Journal of Abnormal Psychology) منتشر شده است.
ماسر (Musser ) و همکارانش یک نمونه از ۳۸۸ دانش آموز مبتلا به ADHD و ۱۲۷ نفر فاقد آن را به علاوهی خانوادههای آنها به مدت ۳ سال مطالعه کردند. در کودکان دارای ADHD، ۶۹% پسر ، ۷۹% سفیدپوست و ۷۵% به همراه پدر و مادر خود زندگی میکردند. محققان در طول این دوره، تغییر نشانههای ADHD، سطح انتقادگری والدین و درگیری هیجانی را اندازهگیری کردند.
از والدین خواسته شد که برای ۵ دقیقه دربارهی ارتباطشان با کودک ناآرامشان صحبت کنند. صداهای ضبط شده در این جلسات در اختیار متخصصان قرار گرفت و سپس توسط آنان، میزان انتقاد (مانند اظهارات منفی و زننده دربارهی کودک نه رفتار کودک) و درگیری هیجانی بالا (مانند احساس حمایت مفرط نسبت به کودک) رتبهبندی شد. اندازهگیریها در ۲ مرحله با فاصلهی یک سال از هم گرفته شد. نتایج نشان داد که فقط، انتقاد پایدار والدین (سطوح بالا در هر دو اندازهگیری) با تداوم نشانههای ADHD در کودکانی که مبتلا به ADHD تشخیص داده شده بودند، ارتباط داشت.
ماسر گفت: «یافتهی جدید این است که کودکان مبتلا به ADHD که خانوادههایشان همیشه از کودکان خود انتقاد زیادی میکنند، در کاهش نشانهها با افزایش سن که یک پدیدهی عادی در این کودکان است شکست میخورند و به جای آن تداوم سطوح بالای نشانههای ADHD را تجربه میکنند.
ماسر گفت: «در حالیکه یافتهها نشان دادند که بین انتقادگری والدین و تدوام نشانههای ADHD ارتباط وجود دارد اما به این معنا نیست که بین این دو رابطه علت و معلولی وجود دارد».
او گفت: « ما نمیتوانیم براساس دادههای خودمان بگوییم که انتقادگری والدین، علت تداوم نشانههاست. مداخلاتی که با هدف کاستن انتقادگری والدین صورت میگیرند میتوانند به کاهش نشانههای ADHD منجر شوند اما تلاشهای دیگری هم که برای بهبود نشانههای شدید کودکان مبتلا به ADHD، انجام میشوند انتقادگری والدین را کاهش میدهند. در نتیجه بهزیستی روانشناختی بیشتری در خانواده به وجود میآید.
مترجم: زهرا رضازاده
Persistent ADHD Associated With Overly Critical Parents


