برای بررسی تغییرات در ارتباط دو نفره و همچنین رابطه بین ارتباط و رابطه بلندمدت ۱۳۴ زوج به صورت تصادفی در زوج درمانی رفتاری سنتی یا زوج درمانی رفتاری یکپارچه‌نگر قرار گرفتند. تعامل این زوجها از طریق ضبط ویدیویی مورد مشاهده قرار گرفت. مشاهده کنندگان مباحثات مشکلات رفتاری در سه زمان (قبل از درمان، بعد از درمان، و دو سال پیگیری) و پیامدهای رابطه (مانند پاسخ درمانی و ثبات رابطه) در ۵ سال پیگیری بعد از درمان را درجه بندی کردند. هماهنگ با بررسی های پیشین ارتباط تک نفره زوجها در زوج درمانی رفتاری سنتی منجر به بهبودی بیشتری در نتایج پس از درمان نسبت به قبل از درمان شده بود (d=0.27-0.43) و رابطه بهتری پس از درمان شده بود (d=0.30-0.37). با وجود این زوج درمانی رفتاری یکپارچه‌نگر منجر به نتایج بهتری از بعد از درمان تا پیگری دو ساله شده بود (d=0.32-0.39). هر دو سطح روابط دو نفره و تغییرات آنها با پیامدهای رابطه ارتباط داشتند حتی زمانی که روابط تک نفره کنترل می‌شد. یافته‌های ما حمایت بیشتری برای تفاوتهای نظری و عملی بین این دو درمان و استفاده از ارزیابی در سطح زوجین فراهم کرد. علاوه بر این، آنها در الگوهای گسترده‌تر یافته‌هایی که در آنها پیامدهای رابطه به طور باثباتی با رابطه سازنده نه مخرب مرتبط بود دخیل است.
واژه های کلیدی: زوج درمانی، ارتباط زوجین، روش های مشاهده، ارزیابی رفتاری، پاسخ های درمانی بلندمدت، تغییراتی در ارتباط دو نفره
Refrence sciencedirect
حمید بهرامی زاده، کاندیدای دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی
