تکنیک­های فرزندپروری اثربخش: تکنیک اول

فرزندپروری

واقعیت امروزی این است که بیشتر ما نمی­‌دانیم در برابر کودکان خود چگونه رفتار کنیم؛ زیرا روش‌­های سنتی تربیت کودک در زمان حاضر کارساز نیستند و ما روش­های جدید دیگری برای جایگزینی آنها یاد نگرفته‌­ایم. کودکان در هر زمان و مکانی که باشند می­‌توانند برای اطرافیان مزاحمت ایجاد کنند.

در پارک، شهربازی، میهمانی، رستوران، مسافرت و هر جای دیگری که خانواده‌­ها برای تفریح و سرگرمی می‌­روند، رفتار نامناسب کودکان می­‌تواند اطرافیان را درمانده و عصبانی کند. کودکان خیلی راحت می­‌توانند یاد بگیرند که چطور پدرانشان را خسته کنند تا بیشتر از آنچه تمایل دارند برایشان خرج کنند.

کودکان ما گستاخ هستند و ما در برابر آنها ناتوان. ما در تلاش برای وادار کردن کودکان به انجام کاری، خواهش می­‌کنیم، التماس می­‌کنیم، تملق می­گوییم، تهدید و تنبیه می­‌کنیم و یا رشوه می­‌دهیم. اما باز هم آنها کار خودشان را می­‌کنند. در نهایت نیز از این تلاش­ها دست می­‌کشیم و خسته می­‌شویم و می­‌پذیریم که بچه­‌ها این­گونه‌­‍‌‌‌اند. خب بچه است دیگر. بگذاریم بچگی کند.

یادگیری و استفاده از تکنیک­های فرزندپروری اثربخش به والدین می­‌آموزد که چگونه فرزندان خود را به ­گونه موثری درک کنند و با آنها همدلی داشته باشند تا از این طریق به افرادی مشارکت­ کننده و فعال در جامعه تبدیل شوند. آموزش دموکراسی از خانواده شروع می­‌شود. آموزش شهروند خوب بودن از خانواده شروع می­‌شود. هنگامی که والدین و اعضای بزرگسال خانواده بدانند که چه کاری انجام می­‌دهند، کودکان روش­های اصلاح رفتارشان و افزایش اعتماد و حس مسوولیت­‌پذیری را می­‌آموزند. والدین و بزرگسالان خانواده و اجتماع باید یاد بگیرند که در برابر کودکان چه رفتاری داشته باشند.

در سلسله مباحث مربوط به تکنیک­های فرزندپروری ما این راهبردها را معرفی خواهیم کرد. استفاده از این راهبردها به والدین و فرزندان کمک می­کند تا به یکدیگر احترام بگذارند، اعضای خانواده از در کنار هم بودن لذت ببرند و با همدیگر مشارکت و همکاری داشته باشند.  

 تکنیک اول: درک کودک

تمامی رفتارهای انسان هدفی دارند و در پشت هر هدف انگیزه­ای وجود دارد. برخی مواقع ما از هدف رفتار آگاه هستیم و برخی مواقع از آن ناآگاهیم. دلیل بعضی رفتارهای ما از آگاهی هشیارانه ما سرچشمه می­‌گیرد. همین موضوع در مورد کودکان نیز درست است.

اگر بخواهیم به یک کودک کمک کنیم تا مسیرش را تغییر دهد باید بدانیم که چه چیزی او را وادار به انجام رفتار می­‌کند. تا زمانی که ندانیم چه انگیزه‌ای پشت رفتار کودک است، شانسی برای تغییر آن رفتار نداریم. با آگاهی از انگیزه کودک و تغییر دادن آن می­‌توانیم شانس بالایی برای تغییر رفتار او داشته باشیم.

برخی مواقع می­‌توانیم با دانستن منافعی که پس از انجام یک رفتار عاید کودک می­‌شود، هدف و انگیزه او از انجام رفتار را بفهمیم. از آنجا که انسان موجودی اجتماعی است، قوی­ترین انگیزه او میل به تعلق است. امنیت یا احساس ناامنی او به میزان احساس تعلق او به گروه بستگی دارد. هر رفتاری که انسان انجام می­‌دهد جهت به دست آوردن جایگاه است.

از دوران نوزادی به بعد کودک مشغول کشف روشهای چگونگی تعلق به گروه خانوادگی خود است. کودک از طریق مشاهده­‌ها و موفقیت­‌هایش متوجه می­‌شود که آها! از این طریق می­‌توانم احساس تعلق کنم. به این روش است که می­‌توانم اهمیت داشته باشم. میل به تعلق داشتن هدف اصلی او است؛ در حالی که روشی که برای رسیدن به این هدف به کار می­‌برد، هدف آنی او می‌­شود. بنابراین، رفتار کودک همیشه هدف­مدار است؛ هرچند که خودش همیشه از هدف اصلی رفتارش آگاه نباشد. کودک رفتاری را که به او احساس تعلق و جایگاه بدهد، تکرار می­‌کند و رفتاری را که به او احساس کنار گذاشته شدن می­‌دهد، ترک می­کند. بسیاری از رفتارهای نامطلوب کودکان از روش­های نادرستی است که برای کسب جایگاه و احساس تعلق بودن به کار می­‌برد. آنچه که مهم است درک و فهم روش­هایی است که به کودک در طول دوران رشد احساس تعلق می­‌دهد.

تکنیکهای فرزندپروری (۱)

تکنیکهای فرزندپروری(۲)

refrences

www.parenting.com