رسانه های اجتماعی و تنهایی
انسانها بیشتر از هر زمان دیگری با هم در ارتباط هستند. رسانه های اجتماعی نحوه تعامل افراد با یکدیگر را متحول کرده‌اند و نوجوانان مشتاق‌ترین استفاده کنندگان هستند. در بین نوجوانان ۲۹-۱۸ سال که به اینترنت دسترسی دارند، ۸۷ % از فیسبوک، ۵۳ % از اینستاگرام و ۳۷ % از تویتر استفاده می کنند.
ظاهراً ارتباط بین فردی افزایش یافته توسط رسانه های اجتماعی باید با افزایش در بهزیستی روانشناختی همراه باشد، امّا هنوز مسله تنهایی در جوامعی که استفاده از رسانه های اجتماعی در آنها در بیشترین میزان خود است پابرجاست. اولدز و شوارتز در کتاب «آمریکایی تنها» بیان می کنند که تنهایی در آمریکای قرن ۲۱ بالاتر از تمام نسلهای پیشین است. مجله تایم در سال ۲۰۱۵ مقاله‌ای تحت عنوان «چرا ممکن است تنهایی مسئله بزرگ بعدی سلامت عمومی باشد» منتشر کرد که بیان می کند تنهایی یک همه‌گیری بالقوه در کنار چاقی و سوء مصرف مواد است. محققان ثابت کرده اند که تنهایی با خطرات سلامتی جدی در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان مرتبط است، و بیان کرده اند که ممکن است خطر مرگ را به اندازه ۲۶ درصد افزایش دهد.
محققان هنوز درپی تعیین این هستند که آیا ارتباط دیجیتال تازه ما به گونه‌ای هست که تنهایی را دفع کند یا نه. پژوهشهای تجربی نتایج متفاوتی در باره ارتباط بین تنهایی و رسانه‌های اجتماعی داشته‌اند. شاید با تمرکز بر چارجوب عمده هر رسانه اجتماعی- متن یا عکس/ ویدیو- بتوانیم دریابیم چگونه هر کدام از رسانه های اجتماعی تنهایی را تسکین میدهند یا آن را شدیدتر می کنند.
این مطالعه روی ۲۵۲ دانشجوی کارشناسی شمال‌غرب آمریکا به شیوه آمیخته انجام شد. نتایج کمّی مشخص کرد که استفاده از رسانه های اجتماعی مبتنی بر عکس با کاهش تنهایی و افزایش شادی و رضایت از زندگی همراه است. درمقابل استفاده از رسانه های مبتنی بر متن ضاهراً بی‌تاثیر است. نتایج کیفی پیشنهاد می کنند که اثرات مشاهده شده ممکن است در نتیجه صمیمیت افزایش توسط استفاده از رسانه های اجتماعی مبتنی بر عکس باشد.
پلتفرم های مبتنی بر عکس مانند اینستاگرام و اسنپ‌چت به استفاده کنندگان خود کاهش معناداری در تنهایی خودگزارش شده می دهند. استفاده از این پلتفرم ها پیش بینی کننده افزایش شادی و رضایت از زندگی است. این یافته ها ممکن است در نتیجه توانایی تصاویر برای تسهیل کردن حضور اجتماعی باشد یا این احساس که فرد به جای یک شیء در ارتباط با یک شخص واقعی است. طبیعتاً عکسی از یک دوست که در حال شکلک درآوردن یا غذا خوردن در رستوران است به احتمال بیشتری به مغز پیام می دهد که این دوست واقعاً اینجاست.
ما تقریباً هیچ رابطه‌ای بین استفاده از رسانه های مبتنی بر متن و بهزیستی روانشناختی پیدا نکردیم. مکالمات دنیای واقعی در زمان واقعی رخ می دهند بنابراین فوری بودن برای حضور اجتماعی مهم است. با سرعت تقریباً لحظه‌ای فناوری دیجیتال، رسانه های مبتنی بر متن احساس فوری بودن را برای کاربران فراهم می کنند، امّا آنها فاقد مولفه صمیمیت هستند که برای بازسازی صحیح‌تر مکالمات چهره به چهره ضروری است.
هرچند ممکن است رسانه های مبتنی بر عکس اثر مثبتی داشته باشند، امًا قطعاً نقطه‌ای از تضعیف‌شدن وجود دارد. چقدر وقت گذارندن در اینستاگرام و اسنپ چت خیلی زیاد است؟ در یک نقطه خاص تعامل واسطه‌ای فرد با جهان دیگر تعامل واقعی را تقویت نمی کند بلکه آن را تضعیف میکند. تحقیقات بعدی باید مفاهیمی مانند شخصیت و اعتیاد به تلفن همراه را بررسی کنند تا نشان دهند چه زمانی ممکن است استفاده از رسانه های اجتماعی مبتنی بر عکس منجر به بازده های منفی شوند.
ترجمه و تلخیص: شعیب قاسمی
منبع
تلگرام روان حامی
برای پیوستن کانال تلگرام روان حامی اینجا را کلیک کنید.
