رفتارهای خشونت آمیز: دسته‌ای از رفتارهای پرخطر در جوانان
سازمان جهانی بهداشت (WHO) [۱]، خشونت را این‌گونه تعریف کرده است: «استفاده‌ی عمدی از نیروی فیزیکی (به‌صورت واقعی یا برای تهدید) علیه خود فرد، فردی دیگر یا گروه و جامعه‌ا‌ی دیگر که منجر به افزایش احتمال وقوع یا وقوعِ حقیقی جراحات، مرگ، آسیب‌های روان‌شناختی، مشکلات رشدی یا محرومیت شود». با روان حامی همراه باشید.
همچنین، مراکز کنترل و جلوگیری از بیماری (CDC) [۲] مسئله‌ی رفتارهای خشونت آمیز در جوانان را این‌گونه توصیف می‌کنند: «رفتارهای زیان‌باری که می‌توانند خیلی زود آغاز شوند و تا بزرگ‌سالی ادامه یابند. فرد جوان، می‌تواند قربانی، مجرم (مرتکب شونده)، یا شاهد خشونت باشد».
بر اساس گزارش اداره‌ی آمار عدالت (۲۰۰۹) [۳]، در میان همه‌ی گروه‌های سنی، نوجوانان و جوانان دارای بیشترین نرخ ارتکاب جرائم مرتبط با رفتارهای خشونت آمیز هستند (سیفِرت، ۲۰۱۲).
بیش از یک قرن است که رفتارهای خشونت آمیز جوانان مورد توجه حامیان اخلاق، عموم مردم و جرم‌شناسان قرار گرفته است. حتی پیش از برگزاری اولین دادگاه کودک در سال ۱۸۹۹، نگرانی عمده‌ای درباره‌ی جوانان خیره‌سر وجود داشته و اصلاح‌طلبان اولیه سعی داشتند در زندگی این دسته از مجرمان جوان مداخله کنند. از سال ۱۹۹۰، اِعمال خشونت علیه یا به‌وسیله‌ی جوانان، توجه عمومی و علمی چشمگیری را به خود جلب کرده است (اِسبِنسِن، پیترسون، تیلور و فرِنگ، ۲۰۱۰).
مطالعات انجام گرفته در ایالات متحده و انگلستان تخمین زده‌اند که هزینه‌های محسوس و نامحسوس جرائم مرتبط با رفتارهای خشونت آمیز شامل جرائمی که جوانان مرتکب شده‌اند، هرساله به میلیاردها دلار می‌رسد (لِی، زِنگ و مِنگ‌چو، ۲۰۱۶).
انواع رفتارهای خشونت آمیز را می‌توان بر اساس سه مورد دسته‌بندی نمود:
۱) قصد و نیت عمل خشونت‌آمیز،
۲) مکانیزم عمل خشونت‌آمیز و
۳) هدف عمل خشونت‌آمیز.
از لحاظ قصد و نیت، رفتارهای خشونت آمیز به سه دسته‌ی ابزاری، موقعیتی و غارتگرانه تقسیم می‌شوند. خشونت ابزاری، معمولاً برنامه‌ریزی شده است و در جهت دستیابی به یک هدف مثل پول یا قدرت اعمال می‌شود. خشونت موقعیتی، اغلب به‌صورت فی‌البداهه و زمانی رخ می‌دهد که هیجانات فرد از کنترل وی خارج شوند. مثلاً جوانانی که مهارت‌های مقابله‌ای ضعیفی دارند ممکن است در مواجهه با عوامل استرس‌زای جزئی نیز در هم شکسته شوند. در خشونت غارتگرانه یا ناشی از مشکلات روانی، معمولاً فرد هدفی جز آسیب رساندن به دیگران ندارد. افرادی که دست به این‌گونه خشونت‌ها می‌زنند، معمولاً قصد دارند بر دیگران مسلط شوند و آن‌ها را کنترل کنند و منجر به ایجاد درد و رنج در دیگران می‌شوند.
سازمان جهانی بهداشت (WHO)، رفتارهای خشونت آمیز را بر اساس هدف اِعمال آن به سه دسته‌ی خشونت علیه خود، خشونت میان فردی و خشونت جمعی تقسیم می‌کند. خشونت علیه خود، شامل رفتارهایی مثل خودکشی است. خشونت میان فردی، علیه فرد دیگری اعمال می‌شود و ممکن است درون خانواده یا اجتماع دیگری که در آن بین افراد رابطه‌ی صمیمی وجود دارد، روی دهد. این خشونت می‌تواند ابزاری، موقعیتی یا ناشی از مشکلات روانی باشد. از انواع این خشونت می‌توان به خشونت خانگی، خشونت در مدرسه و خشونت در روابط با جنس مخالف اشاره کرد. خشونت جمعی، خشونت در درون گروه‌هاست که شامل خشونت‌های درون باندهای خلاف‌کار، خشونت‌های ناشی از دشمنی و اِعمال خشونت توسط جوانانی که به‌اجبار در عملیات نظامی گماشته شده‌اند، می‌باشد (سیفِرت، ۲۰۱۲).
[۱]. World Health Organization
[۲]. Centers for Disease Control and Prevention
[۳]. Bureau of Justice Statistics
