مطالعات درمانی اختلال پرخوری به طور با ثباتی نشان داده اند که در فراوانی رفتار پاکسازی بعد از چهار هفته درمان کاهش اساسی مشاهده می شود. اگرچه سطوح خط پایه متغیرهای دیگر با تغییر در پاکسازی مقایسه شده اند، اندازه گیری های تغییرات اولیه در حوزه های دیگر بررسی نشده است.
هدف این مطالعه مقایسه درصد تغییرات در نشانه های پاکسازی، افسردگی، و شناختی اختلال خوردن برای ارتباط با بهبودی اختلال پرخوری در بعد از درمان و شش ماه پیگری بود. داده های بدست آمده از ۴۳ بیمار دارای اختلال پرخوری در یک آزمایش بالینی که شامل ویراست متمرکز و گسترده درمان شناختی رفتاری ارتقا یافته enhanced cognitive behavior therapy (CBT-E; Fairburn, 2008)) مورد استفاده قرار گرفت.
اندازه گیری‌ها شامل گزارش فروانی پاکسازی توسط خود فرد، پرسشنامه افسردگی بک، میانگین گویه های پرسشنامه اختلال خوردن در زیرمقیاس های نارضاتی از بدن و لاغری بود. نتایج نشان داد که هم درصد تغییرات در فراوانی پرخوری و هم درصد تغییرات در نمره های پرسشنامه افسردگی بک در چهار جلسه از هشت جلسه به طور معناداری با بهبودی در پایان درمان رابطه داشت. نقاط برش بهینه برای تغییرات پاکسازی و نمره های پرسشنامه افسردگی بک به ترتیب کاهش ۶۵ درصدی و ۲۵ درصدی بود. فقط تغییرات در نمرهه ای افسردگی بک در هفته چهارم به طور معناداری بهبودی در شش ماه پیگری بعد از درمان پیش بینی میکرد. این یافته ها پیشنهاد می کند که تغییرات در نشانه های افسردگی ممکن است در تغییرات نشانه های اختلال پرخوری در پیش بینی نتایج در برخی از گروه ها اهمیت داشته باشد.
واژه های کلیدی: اختلال پرخوری، درمان شناختی رفتاری، پاسخ سریع، نتایج درمان، همبودی، پیش‌بین های بهبودی در درمان شناختی رفتاری اختلال پرخوری
مترجم: حمید بهرامی زاده، کاندیدای دکتری تخصصی روانشناسی دانشگاه علامه طباطبایی
