برای مطالعه ادامه مراحل درمانی اقدامات مکرر به خودکشی مگی نلسون با روان‌حامی همراه باشید.
براي شرح مراحل درمان، من آن را به دو بخش تقسيم كرده‌ام:
فاز اول درمان:
در این مرحله مگي را وادار کردم به اين مورد فکر کند كه آيا درمان واقعا“ امكان‌پذير است؟
توضيح كامل و هوشمندانه من از مشكل مگي، به او در تشخیص اینکه من كارم را به خوبی بلد هستم کمک بسیاری کرد. همچنين، نقشه‌اي از احساسات و تعارضاتش برایش ايجاد شد و باعث شد تا حدودي هيجاناتش تنظيم شوند.
در پايان فاز اول درمان، به پرده برداشتن از دنياي دروني مگي و برخي اتفاقاتي كه برايش رخ داده بود پرداختيم. از ابتدا برايم آشكار بود كه مگي تجربياتي ناخوشايند از نوع روابط جنسي داشته است؛ زیرا او ادعا مي‌كرد بدون اينكه احساسي در كار باشد با چندين نفر معاشرت مي‌كند.
عاطفه خاموش او به من می‌گفت كه او در حال از دست دادن ارتباطش با چيزي است. من كمي جستجو كردم و يافتم كه اتفاقی در گذشته رخ داده و اجازه دادم مگي هر موقع که خودش حاضر بود درموردش صحبت کند.
فاز دوم درمان:
حركت به سوي آسيب و سپس گذر کردن از آن
٤ هفته از شروع كار درماني ما مي‌گذشت. حال مگي بهتر شده بود و ما قصد داشتيم به اعماق بيشتري از مشکلات وی شيرجه بزنيم. البته او همچنان گهگاهي خود را زخمي مي‌كرد و ما داشتيم روي راه حلي براي آن كار مي‌كردیم كه ناگهان زندگي به مگي سقلمه‌اي زد.
يك روز مگي از يك تيغ اصلاح جديد استفاده كرد و اتفاقي خود را بريد به طوري كه برای درمان زخم ایجاد شده بايد به يك پزشك مراجعه مي‌كرد. تصميم گرفت به خانه برود و دكتر خانوادگي را ملاقات كند. دكتر خانوادگي نيز برای بررسی هيجانات و حالات روحی مگی، صريحا” از او پرسيده بود كه آيا تا به حال مورد تجاوز يا آزار جنسي قرار گرفته است؟
مگي به من گفت: وقتی دکتر این سؤال را از من پرسید، نفهمیدم چه شد که ناگهان خودم را در حال پاسخ بله دادن يافتم.
من گفتم: از روز اول كاملا” مشخص بود كه اتفاقي برايت افتاده. آيا حاضر هستی که در موردش صحبت كني؟
مگي گفت: حتي فكر كردن به آن هم برایم وحشتناك است.
من گفتم: مي‌دانم مگي اما اين بخشي از فرآيند درمان است. از اولين باري كه همديگر را ملاقات كرديم مي دانستم اتفاقي برايت افتاده و تو هرآنچه در توانت بوده انجام داده‌اي تا در موردش فكر نكني.
مگي به گريه افتاد: واي خدايا…
من گفتم : همه چيز درست مي‌شود مگي. فقط با آن مواجه شو!
مگي شروع به تعریف کرد: من ١٥ ساله بودم. دوست پسرم مرا مجبور كرد مخفيانه با او به خانه‌اي كه در پايين خيابان محل سکونتمان بود، بروم زیرا در آن يك مهماني برگزار مي‌شد. آن شب ما همگي مست كرديم. او با چرب زباني مرا به طبقه بالا برد. هيچ چيز نمي فهميدم. ساعت ٢ صبح بود هيچ كس ديگري در آنجا نبود و …
صداي مگي خاموش شد.
سپس هق هق كنان گفت: ناگهان ديدم او دارد لباس‌هاي من را درمی‌آورد.
اشك از چشمانش سرازير شد.
مگی ادامه داد: من سعي كردم به او بگويم نه. من نمي‌خواهم. اما او مرا روي تخت پرت کرد و من همچنان مي‌گفتم كه نمي‌خواهم.
من گفتم: خيلي متأسفم مگي. اصلا” كار درستي نبوده.
مگي ادامه داد: همین. حتي يادم نمي‌آيد چطور وسايلم را برداشتم و به خانه رفتم. مخفيانه وارد خانه شدم و فقط سعي كردم كه بخوابم. صبح روز بعد هم از خواب بلند شدم و تظاهر كردم كه هيچ اتفاقي نيفتاده.
من گفتم: به هيچ كس نگفتي؟
مگي گفت: به چه كسي مي‌توانستم بگويم؟ من يواشكي از خانه بيرون رفته بودم و مست كرده بودم. والدينم خيلي از دستم عصباني مي‌شدند. فقط ٣ هفته بعد به دوست صميمي‌ام گفتم و مجبورش كردم قسم بخورد كه هرگز به كسي نخواهد گفت.
من پرسيدم: چه اتفاقي براي دوست پسرت افتاد؟
مگي گفت: از او دوري كردم. دیگر هیچ رابطه‌ای با هم نداشتیم. من از او اجتناب كردم و رابطه ما تمام شد.
من گفتم: پس تو سالهاست به تنهايي با اين آسيب دست و پنجه نرم كرده‌اي. بخشي از كار ما اين است كه درباره اين اتفاق كار بكنيم و تأثيرش بر تو را بررسي نماييم.
مگي فرياد كشيد: واي خدايا اما من فقط مي‌خواهم آن را فراموش كنم.
من گفتم: مي‌دانم. اما فراموش نخواهي كرد. اين خاطره با تو عجين شده و تو احساسات مرتبط با اين آسيب را بروز نداده‌ای. این احساسات سرکوب شده از درون دارد تو را تكه تكه مي‌كند.
بنابراين شروع كرديم به كار كردن روي قضيه تجاوز.
اما مگي خيلي شكننده بود و منابع كافي مقابله را در اختيار نداشت. در حقيقت به خاطر همين بود كه از اول سراغ اين قضيه نرفتم.
البته مشكل اصلي مگي اين بود كه به خودش اجازه نمي‌داد هيچ يك از مشكلاتش را با والدينش در ميان بگذارد و من به بررسي اين موضوع از زندگي وي نيز پرداختم.
مگي گفت: اصلا” نمي‌توانم به آنها بگويم. به هيچ وجه. از من متنفر خواهند شد.
من گفتم : حتي مادرت؟
مگي گفت : به خصوص مادرم . شما او را نمي‌شناسيد.
من گفتم: آيا اجازه مي‌دهي من با او صحبت كنم؟ حداقل فقط براي اينكه بفهمم مادرت چه جور آدمي است. تو فكر مي‌كني كه مادرت را مي‌شناسي اما من به تو مي گويم كه ممكن است واقعا نداني او كيست. تو خيلي از عكس العمل‌هاي ديگران مي‌ترسي . لااقل بگذار من با او صحبت كنم.
مگي گفت: نمي دانم. الان نه.
دو هفته بعد، من پيغامي روي گوشي موبايلم دريافت كردم:
حالم خوب نيست. كابوس‌ها با تمام قدرت بازگشته‌اند و من دوباره شروع كرده‌ام به زخمي كردن خودم. دارم به خودكشي فكر مي‌كنم.
وقتي مگي را دوباره ديدم در يك وحشت كامل به سر مي برد. او می‌گفت: دارم مي بازم. اين مثل جهنم است بايد تمامش كنم.
من گفتم: دركت مي‌كنم. بايد به بيمارستان بروی.
مگي گفت : نه. من از بيمارستان متنفرم نمي‌خواهم دوباره به آنجا بروم.
من گفتم: اين بار فرق مي‌كند من راهنمايي‌ات مي‌كنم. به من اعتماد كن.
مگي به دوستش تلفن كرد و او نيز مگي را تا اتاق اورژانس همراهي نمود. من ٣٠ دقيقه بعد در بیمارستان با مگي ملاقات كردم.
وقتي من رسيدم مگي داشت روي تخت بيمارستان جلو و عقب مي‌شد و زار زار گريه مي‌كرد.
دوستش با نگاهي وحشتزده به من خيره شد.
من گفتم: نگران نباش. مي‌دانم الان خيلي آشفته هستي اما مي‌توانيم روي اين احساسات با هم كار كنيم. آيا والدينت باخبر شده‌اند؟
مگي گريه‌كنان گفت: بله. مادرم در راه است و تا ٢ ساعت ديگر مي‌رسد.
من گفتم: خوب است. اجازه مي‌دهي با او صحبت كنم؟
مگي سرش را به نشانه تأييد تكان داد.
من گفتم: گوش كن مگي مي‌دانم كه در حال حاضر در بدترين حال هستي. الان، هرآنچه احساس مي‌كني درد حاصل از چيزهايي است كه سعي كردي پنهان و انكارشان كني.
دو ساعت بعدی را مگی، دوستش و من در میان اشک‌ها، درد، شوخی‌های جزئی و نوعی خستگی گیج‌کننده گذراندیم. سپس، مادر مگی رسید. من و مگی در مورد برنامه‌مان صحبت کرده بودیم؛ به این صورت که مادرش به او نزدیک خواهد شد و سپس من به مادر او نزدیک خواهم شد تا بتوانم هرچه بیشتر به مگی نزدیک شوم.
من بیرون از اتاق منتظر ماندم تا در ابتدا مگی بتواند با مادرش صحبت کند. ۱۰ دقیقه گذشت و مادر مگی از اتاق بیرون آمد. او نزد من آمد و گفت: مگی می‌گوید که شما مدتی است با او کار می‌کنید و اینکه این قضیه تا حدودی به او کمک کرده است. همچنین گفت که شما می‌خواهید با من صحبت کنید.
من گفتم: متشکرم و بله می‌خواهم با شما صحبت کنم.
ما یک اتاق کنفرانس پیدا کردیم و تا نیم ساعت بعد با هم به گفتگو پرداختیم.
هدف من دستیابی به مادر مگی و در واقع بیدار کردن عشقش به مگی بود و اینکه می‌خواستم بفهمم چرا میان آنها فاصله وجود دارد. بعد از این مواجهه، خبر خوب این بود که فهمیدم مادر مگی او را عمیقا” دوست دارد. او تنها در مورد اینکه چطور با مگی کنار بیاید، گیج بود. البته نباید او را سرزنش کنیم چراکه فرهنگ ما نیز در این موارد ما را راهنمایی نمی‌کند. مادر مگی در تمام مراحل قبلی بستری شدن مگی و خودکشی‌های او نمی‌دانسته چه کار باید بکند و هیچ کس هم او را راهنمایی نکرده بود.
مادر مگی گفت: نمی‌دانم اسمش را چه بگذارم اما احساس می‌کنم یه جورهایی شور زندگی از چشمان مگی رخت بربسته.
من پرسیدم: حدودا” از کی این اتفاق افتاده؟
مادرش پاسخ داد: از سه سال پیش. درست قبل از اینکه اقدامات خودکشی شروع شوند.
من گفتم: می‌توانم نظر شما را با مگی در میان بگذارم؟
مادرش نیز اجازه داد.
من به اتاق مگی بازگشتم و مادرش بیرون اتاق منتظر ماند.
گفتم: مگی برایت خبرهای خوبی دارم. مادرت تو را واقعا” دوست دارد. او فقط نمی‌دانسته چطور باید با تو رابطه برقرار کند چون نمی‌دانسته تو واقعا” چه مشکلی داری. او به من گفت که احساس می‌کند یه جورهایی شور زندگی از چشمان تو رفته. او می‌خواهد بداند چرا اینطور شده.
مگی با حالتی متفکرانه به دیوار خیره شده بود و سعی داشت آنچه به او می‌گفتم را سبک سنگین کند.
دیگر داشت دیرم می‌شد. به مگی گفتم که باید بروم اما به زودی برخواهم گشت.
به او گفتم که در زمان ناهار با او تماس خواهم گرفت و سپس برای ملاقات او خواهم آمد.
ظهر روز بعد به ملاقات مگی رفتم. دیدم مگی در اتاق بیمارستان در حال ناهار خوردن است. متفاوت به نظر می‌آمد.
از او پرسیدم: امروز صبح چطور بود؟
مگی گفت: بسیار خوب. به پرستار روان‌پزشکی همه چیز را در مورد تجاوز گفتم (حالت فاتحانه و در عین حال بسیار آرامی داشت). آنها فکر می‌کنند من به اختلال استرس پس از آسیب مبتلا شده‌ام. و فکر می‌کنم که واقعا” می‌خواهم به مادرم هم همه چیز را بگویم.
من گفتم: وای خبر خیلی بزرگی بود. آیا می‌خواهی وقتی به مادرت همه چیز را می‌گویی من هم اینجا باشم؟
مگی گفت: بله.
بنابراین، ۴ ساعت بعد دوباره به بیمارستان برگشتم. وقتی رسیدم دیدم مگی و مادرش در کنار هم هستند. ما توافق کردیم که من کمی با مگی تنها صحبت کنم.
مگی گفت: به مادرم گفتم باید درمورد موضوعی با او صحبت کنم.
من پرسیدم: مادرت چه گفت؟
مگی گفت: مادرم گفت که من را دوست دارد و هرآنچه که می‌خواهم بگویم را گوش می‌کند.
به مگی گفتم: واقعا” به خاطر شجاعتت به تو افتخار می‌کنم. می‌دانم چقدر برایت ترسناک بوده است.
مادر مگی را به داخل اتاق بردم و مگی خیلی سریع قضیه را برای مادرش آشکار کرد. درباره پسری که در ۱۵ سالگی با او قرار می‌گذاشت و همچنین درباره آن مهمانی که مخفیانه رفته بود و در آنجا مست کرده بود گفت. سپس شروع کرد به گریه کردن.
اشک از چشمان مگی جاری می‌شد و به مادرش می‌گفت: واقعا” متأسفم که مخفیانه به آن مهمانی رفتم و مست کردم.
مادرش نیز با چشمانی پر از اشک گفت: عزیزم من خیلی متأسفم که این اتفاق برایت افتاده. می‌دانستم چیزی شده اما نمی‌دانستم چه چیزی. من خیلی از اینکه آنجا نبودم تا از تو مراقبت کنم شرمنده‌ام.
و آنها همدیگر را در آغوش کشیدند…
و در طی دو ساعت بعد، اثرات درمانی شگرفی بر سیستم روان‌شناختی مگی ایجاد شد.
پیش از تجاوز، مگی افسرده بوده و فرآیند “به جاده خاکی زدن” شروع شده بوده. این، اصطلاحی است که من برای افرادی استفاده می‌کنم که احساسات منفی محکمی دارند و رفته رفته خود را به خاطر داشتن این احساسات سرزنش می‌کنند. این قضیه، یک چرخه باطل درون روانی از منفی‌گرایی ایجاد می‌کند.
سپس حادثه تجاوز اتفاق می‌افتد که منجر به بی‌ارزش شدن مگی برای خودش می‌شود. در این حین، نه تنها از مگی حفاظت نمی‌شود، به او احترام گذاشته نمی‌شود و عدالت اجرا نمی‌گردد، بلکه مگی والدین و دوستان خود را تصور می‌کرده که او را سرزنش می‌کنند. و در واقع خودش از همه بیشتر خودش را سرزنش می‌کرده است. و بدین ترتیب احساس خود ارزشی مگی کاملا” خرد شده است.
اما حالا دیگر مگی داشت به همراه مهم‌ترین موضوع دلبستگی خود (مادر)، به این تجربه صدا بخشید. و به جای آن چه از آن می‌ترسید (تنبیه، طرد و یا عدم تأیید)، عشق دریافت می‌کرد. به عبارت دیگر، مگی به خاطر مگی بودن، به خاطر کسی که بود عشق و اعتبار دریافت کرد؛ که هیچگاه خودش را سزاوار آن نمی‌دانست.
درک شدن و ارزش داشتن نزد افراد مهم زندگی، یک نیاز روان‌شناختی بنیادی است. این نیاز، اساس عملکرد سیستم روانی ما محسوب می‌شود.
بنابراین، لحظه‌ای که مگی آن حادثه را برای مادرش تعریف کرد و آنها همدیگر را در آغوش کشیدند، برای مگی لحظه‌ای بسیار مهم بود و اثر خود را در طی هفته‌های بعدی نشان داد.
مگی دو روز دیگر در بیمارستان بستری بود. خلق او به میزان چشمگیری تنظیم شده بود. ماه بعد، تغییرات بسیار مهمی هم در خلق و هم در رابطه‌اش با مادر دیدم. در حقیقت، مگی دیگر هرگز به فرد خطرناکی که اقدامات مکرر به خودکشی می‌کند تبدیل نخواهد شد. مگی و مادرش بالاخره توانستند درمورد وقایعی که در حال رخ دادن بود با هم صحبت کنند و در نهایت مگی احساس ارزشمندی کرد.
من برای هر دوی آنها توضیح دادم که چگونه دیدگاه مگی درباره مادرش به دلیل جنگ‌های داخلی که درگیر آنها بود، تحریف شده بود. همچنین، درباره “خلق روان‌رنجورخوی” مگی برایشان توضیح دادم که در واقع بدین معنا بود که مگی دارای یک سیستم عاطفه منفی و بسیار حساس و واکنشی است.
به آنها گفتم که چگونه مگی علیه خود قیام کرده و تمام آن فیلترهای شخصی و عمومی را برای خودش ایجاد کرده بود که در واقع خود واقعی‌اش را از او پنهان می‌کردند. سپس به هر دو آنها آموزش دادم که چطور با هم صحبت کنند.
نویسنده: گرگ هنریکس
مترجم: زهرا زابلی‌پور
این داستان همچنان ادامه دارد بنابراین،
برای مطالعه قسمت آخر این داستان و آگاهی از مرحله آخر درمان مگی، با روان‌حامی همراه باشید.
قصه مگی(بخش سوم): داستانی واقعی درباره اقدامات مکرر به خودکشی
یک راه ساده و آسان برای اطلاع از مطالب جدید سایت و ارتباط با ما کانال تلگرام ماست. در تلگرام ravanhami@ با ما همراه باشید.
: داستانی واقعی درباره اقدامات مکرر به خودکشی){kind=link}