غربالگری و مداخلات اولیه برای پیشگیری از اوتیسم در کودکان
آیا غربالگری و مداخله آغازین کمکی به پیشگیری از اوتیسم میکند؟ از میان مداخلات رایج برای بچههای اوتیسم فقط تعدادی از نظر علمی قابل استناد هستند. ولی اخبار جدید خوبی موجود است: اخیراً، کیفیت تحقیق در مورد مداخلات زودهنگام در اوتیسم به طور چشمگیری بهبود پیدا کرده است.
به نقل از روان حامی، تعدادی از آزمایشهای تصادفی کنترلشده ـ که در واقع روش معیار طلایی روش عملی برای نشان دادن اثربخشی است ـ نشان میدهد که آموزش والدین و مداخلات نجاتبخش میتواند به بچههای اوتیسم کمک کند تا مهارتهایی را برای زندگی مستقل و ارتباطات اجتماعی بسازند.
عموماً اوتیسم بین ۲ تا ۵ سالگی وقتی که نشانههای رفتاری آشکار میشود مورد تشخیصگذاری قرار میگیرد. آیا صبر کردن تا اوایل کودکی به این معنا نیست که ما فرصت با ارزش برای مداخلات آغازین را از دست دادهایم؟
هر چه زودتر آغاز کنیم شانس پیشگیری از اوتیسم بیشتر میشود.
ما میدانیم که با مداخلات آغازین اولیه شانس بیشتری برای ایجاد نتیجهی سودمند داریم. دلیل این موضوع آن است که مغز کودکان به سرعت رشد میکند و میتواند با تجارب یادگیری جدید سازگار شود. در نتیجه، چندین گروه تحقیقاتی در اطراف جهان شروع به بررسی مداخلات اولیه برای کودکانی که ریسک بالایی از نظر رشد اوتیسم دارند کردهاند. این تحقیق شامل کودکان دارای نشانههای اوتیسم و خواهران و برادران آنها و کسانی که ۲۰% در معرض رشد اوتیسم هستند میشود (در مقایسه با ۱% جمعیت مبتلا)
اخیرا در سال ۲۰۱۴ گروه us گزارش کرده بود که به نظر میرسد مداخلات آموزش والدین، رفتارهای وابسته به اوتیسم را در گروه کوچکی از کودکان بهبود میبخشد. در این پژوهش محققان کودکانی را وارد تحقیق کرده بودند که نشانههای اولیهی اوتیسم را نشان داده بودند (مثل انگیزه و مهارت اجتماعی پایین برای برقراری ارتباط با دیگران). سپس آنها را تا سه سالگی مورد پیگیری قرار دادند زیرا در این سن میتوان با اطمینان بالایی اوتیسم را تشخیص داد یا اینکه احتمال ابتلا به آن را رد کرد.
با اینحال که در این مطالعه، تمام کودکان نتایج خوبی نشان دادند اما اندازهی نمونه خیلی کوچک بود (هفت کودک درمان کامل شدهاند). محدودیت دیگر این پژوهش این بود که محققان کودکان را به طور تصادفی در گروههای درمانی قرار نداده بودند و بنابراین نمیتوانیم نتیجه بگیریم که نتایج به دست آمده به خاطر دریافت درمان است.
با این وجود این مطالعه نشان داد که از لحاظ مفهومی و نظری میتوانیم نتیجه بگیریم که مداخلات اولیه برای کودکان مبتلا به اوتیسم دارای مزایای ارزشمندی است.
پلهای دیگر به سمت جلو
در سال ۲۰۱۵ مطالعه دیگری با بررسی تأثیرات مداخلات زودهنگام انجام شد. در این پژوهش خواهر برادرهای نوزدانی که در معرض خطر بالایی بودند مورد بررسی قرار گرفتند. این مطالعه از بهترین طرح علمی استفاده کرده است، زیرا به صورت تصادفی ۵۴ والد و نوزادشان را در گروه آزمایش و گروه گواه قرار دادند.
تاکنون این نوازادان تا سن ۱۴ ماهگیشان مورد پیگری قرار گرفتهاند. بنابراین هنوز به اندازه کافی بزرگ نشدهاند که بتوان تشخیص داد که آیا مبتلا به اوتیسم هستند یا نه. محققان برای رفع این معزل چندین معیار متفاوت برای اندازهگیری خطر ابتلا به اوتیسم در نظر گرفتند و نتایج اولیه حاکی از پیامدهای امیدبخش است.
گروهی از نوزادان که درمان جدید را دریافت کرده بودند در رفتارهای اجتماعی در مقایسه با گروهی که درمان دریافت نکرده بودند پیشرفتهای خوبی نشان دادند. به نظر میرسید که آنها در طول زمان بازی آزاد به والدین خود بیشتر توجه میکردند. اهمیت این یافته به این دلیل است که توجه کم به بزرگسالان یک نشانهی اولیهی نیرومند برای ظهور اوتیسم است.
ارزیابی دیگر در این پژوهش در مورد توجه به بزرگسالان غریبه بود. نمرههایی که در این ارزیابی کسب میشوند نیز با شانس ابتلا به اوتیسم را نشان میدهد.
نوزادانی که مداخله را دریافت کردند در زمینه توجه کنترلشده (یا سرعت پردازش اطلاعات دیداری) نیز بهبودی نشان دادند. در این آزمایش تصاویری به سرعت در صفحهی کامپیوتر ظاهر شد و محققان از تکنولوژی ثبت حرکات چشم استفاده کردند تا ببینند نورادان با چه سرعتی نگاهشان را از عکسی به عکس دیگر تغییر میدهند. مجدداً، نوزادانی که بعداً تشخیص اوتیسم دریافت کرده بودند در انجام این تکلیف مشکلات بیشتری داشتند.
این مطالعه با نمونهی نسبتاً کوچکی از خانوادهها انجام شده است اما محققان امیدوارند تغییر دادن نشانههای خطر اولیه میتواند از پیشرفت به سمت نشانههای کامل اوتیسم در کودکان پیشگیری کند و میزان ناتوانی آنها را کاهش دهد. بنابراین میتوان به پیشگیری از اوتیسم امیدوار بود. اما مطالعات بیشتری باید در حیطهی «پیشگیری از اوتیسم» انجام شود.
حانیه موسیزاده


