ابتدا نظریه فروید بر مبنای شهودی تدوین شد و از تجربیات و خاطرات خودش به دست آمد. او از طریق کار با بیماران، بررسی تجربیات و خاطرات کودکی آنها از راه موردپژوهی و تحلیل رؤیا، نظریه خود را در طرح کلی منطقیتر و تجربی ساخت. او از این مواد، تصویر منسجمی از رشد شخصیت فرد و فرایندها و کارکردهای آن طراحی کرد. با روان حامی همراه باشید.
اوج موفقیت
وقتی نظریهٔ فروید از طریق مقالات و کتابهای منتشر شده و مقالاتی که در جلسات علمی ارایه شدند، معروف شد، گروهی از پیروان را جلب کرد که هفتهای یک بار با او ملاقات میکردند تا از نظام تازهٔ او آگاه شوند. موضوع اولین جلسهٔ آنها روانشناسی سیگار سازی بود. یک نویسنده، به این گروه با عنوان «مجموعه ای از روان رنجورهای حاشیهای» درجهٔ دو اشاره کرد.
آنا دختر فروید، این پیروان اولیه را با قدری بلند نظری توصیف کرد: «افراد نامتعارف و شکاکی که از محدودیتهای تحمیل شده بر دانش ناخشنود بودند؛ در بین آنها افراد عجیب و غریب و خیالباف.»
کارل یونگ و آلفرد آدلر که بعداً از فروید جدا شدند تا نظریههای خودشان را به وجود آورند، از جملهٔ این پیروان بودند. فروید آنها را خیانتکاران به آرمان دانست و هرگز آنها را به خاطر زیر سؤال بردن رویکردش به روانکاوی نبخشید. او در شام خانوادگی، از بیوفایی پیروانش شکایت کرد. خالهٔ او گفت «زیگی مشکل تو این است که اصلاً مردم را درک نمیکنی».
فروید در خانه، زندگی منضبط و خشکی داشت. عروس او اظهار داشست که «خانوادهٔ فروید، غذای هنگام ظهر داشت، غذای اصلی در وین، و سر ساعت یک، خواه جنگ باشد یا نباشد، مجبورید به موقع آنجا باشید، در غیر این صورت غذا نمیخورید».در سال ۱۹۰۹، جامعهٔ روانشناسی آمریکا رسماً فروید را تأیید کرد. از او دعوت شد تا در دانشگاه کلارک واقع در شهر ورسستر، ایالت ماساچوست یک رشته سخنرانی ایراد کند و مدرک دکترای افتخاری بگیرد.
گرچه فروید از این افتخار خوشحال بود، ولی ایالات متحده را دوست نداشت و از غیررسمی بودن، غذای بد، و کمبود توالتهای آن شاکی بود. با اینکه او به مدت چند سال قبل از دیدار خود از آمریکا، دچار مشکلات معدی–رودهای بود، اما «دنیای جدید (آمریکا) را به خاطر مشکل گوارش خود سرزنش کرد».
در ایالات متحده از نظام روانکاوی فروید به گرمی استقبال شد. دو سال بعد از دیدار او، پیروان آمریکایی، انجمن روانکاوی آمریکا و انجمن روانکاوی نیویورک را دایر کردند. ظرف چند سال بعد، در بوستون، شیکاگو، و واشنگتن دی. سی.، انجمنهای روانکاوی تأسیس شدند.
در سال ۱۹۲۰، تنها ۱۱ سال بعد از سفر فروید به آمریکا، بیش از ۲۰۰ کتاب دربارهٔ روانکاوی منتشر شده بودند. مجله های عمدهٔ ایالات متحده مانند: لیدیز هوم جورنال، نیو ریپابلیک و تایم مقالاتی را درباره فروید منتشر کردند. کتاب های مراقبت از نوزاد و کودک بسیار موفق دکتر بنجامین اسپاک، که بر پرورش چندین نسل از کودکان آمریکا تأثیر داشتند، بر آموزه های فروید استوار بودند.
کار فروید در زمینهٔ رؤیاها، الهام بخش ترانه معروفی بود که این مصراع را دربر داشت: «به من نگو که دیشب چه خوابی دیدی – زیرا من فروید را خواندهام». امکان دارد که آمریکا فروید را مریض کرده باشد (به طوری که او ادعا کرد) اما برای وی شهرت جهانی ارمغان آورد.
در طول دههٔ ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، فروید به اوج موفقیت خود رسید، اما در همان زمان، سلامتی او به طور جدی تحلیل رفت. او از سال ۱۹۲۳ تا ۱۶ سال بعد که زمان مرگش بود، تحت ۳۳ عمل جراحی برای سرطان دهان قرار گرفت (او روزی ۲۰ سیگار برگ می کشید).
قسمتهایی از سقف دهان و فک او برداشته شدند و همواره درد می کشید و برای تسکین آن از مصرف دارو خودداری می کرد. او تحت درمانهای اشعهٔ X و عقیم سازی (وازکتومی) نیز قرار گرفت که برخی پزشکان تصور می کردند از پیشروی سرطان جلوگیری میکند.
وقتی نازیها در سال ۱۹۳۳ در المان به قدرت رسیدند، با سوزاندن علنی کتابهای فروید به همراه کتابهای سایر به اصطلاح دشمنان حکومت، مانند آلبرت انیشتین فیزیکدان و ارنست همینگوی نویسنده، احساسات خود را ابراز کردند. «عجب پیشرفتی می کنیم. آنها در قرون وسطا مرا می سوزاندند؛ اکنون به سوزاندن کتابهایمرضایت می دهند»(نقل شده از فروید در جونز، ۱۹۵۷، ص ۱۸۲).
درسال۱۹۳۸،نازیها اتریش را اشغال کردند، ولی فروید با وجود اصرار دوستانش، از ترک کردن وین خودداری کرد. چند بار دستههای نازی به خانه او هجوم بردند. بعد از اینکه آنا، دختر فروید دستگیر شد، فروید رضایت داد که اتریش را به مقصد لندن ترک کند. چهار تن از خواهران او در اردوگاه کار اجباری نازیها مردند. سلامتی فروید به نحو چشمگیری تحلیل رفت، ولی او از لحاظ عقلانی هوشیار ماند و تقریباً تا آخرین روز زندگی خود به کار کردن ادامه داد.
فرویددراواخرسپتامبر۱۹۳۹بهپزشکخودمکسشورگفت: «اکنون زندگی چیزی جز شکنجه نیست و دیگر معنایی ندارد». دکتر قول داده بود که اجازه نخواهد داد فروید بیجهت درد بکشد. او ظرف ۲۴ ساعت بعد، سه تزریق مورفین تجویز کرد که هر مقدار بیشتر از اندازهٔ لازم برای تسکین درد بود و بدین ترتیب به سالهای طولانی رنج و عذاب او خاتمه داد.
منبع: کتاب نظریههای شخصیت